Een zomers uitstapje naar de Belgische Ardennen

Een reis naar de Belgische Ardennen, gelegen in het Franstalige deel van België voelt verder weg dan dat het in werkelijkheid is. Na nog geen drie uur rijden vanaf mijn woonplaats Enschede, volg je de bordjes Lüttich (Duits voor Luik) en ben je voor je het weet op Belgisch grondgebied. Vanuit de Eifel rijd je vervolgens ongemerkt de Ardennen binnen. 

Toen de wolken optrokken reed ik in al vroegte door het stadje Spa, bekend van het bronwater en de Formule 1. Het duurde niet lang meer voordat ik arriveerde op de parkeerplaats van de eerste bestemming, de Ninglinspo. 

Ninglinspo

Overal lees je dat de Ninglinspo het enige bergriviertje van België is. Hoewel dit vanuit marketing-technisch oogpunt natuurlijk een slimme claim is, heb ik hierover zo mijn bedenkingen. In 2021 was ik namelijk bij de meer naar het oosten gelegen Hoëgne. Ook een zeer fotogeniek riviertje in de buurt van het plaatsje Sart.

Desalniettemin was ik zeer benieuwd wat de Ninglinspo voor mij in het vooruitzicht had. Het was perfect weer om in het bos te fotograferen. Half bewolkt en af en toe een bescheiden spettertje motregen. Omdat het al midden op de dag was, was dit voor fotografie veel gunstiger dan een volle bak zon met harde schaduwen.

Bij de Ninglinspo was het zoals verwacht redelijk druk. In de verte hoorde ik gelach en gegil. Enkele seconden later zag ik groepjes kinderen in zwemkleding in tegemoetkomende richting het wandelpad af rennen. Dit waren toch andere schoolreisjes dan dat we in Nederland gewend zijn! Na het passeren van de schoolkinderen had ik het bos weer voor mezelf.

In alle rust vervolgde ik mijn weg langs de oevers van het riviertje en speurde ik naar composities voor mooie foto’s. Toen het zonlicht door het bladerdak brak en op verschillende plekken in het water voor een aangename glinstering zorgde,  had ik mijn gehoopte foto van een zomerse Ninglispo te pakken.

Dinant

Ik moest en zou beslist nog eens terugkeren voor zonsondergang naar Dinant. Dat waren mijn laatste gedachten toen ik vorig jaar een bliksembezoek bracht aan deze parel aan de Maas. Destijds was het een regenachtige, grijze herfstdag. Kortom, geen weersomstandigheden die de schoonheid van het stadje eer aan zouden doen. Vandaag was ik ruim voor zonsondergang ter plekke en waren de ingrediënten voor een goede foto vrijwel allemaal aanwezig.  

Anders dan in mijn vorige bezoek was het vandaag flink zonnig en nagenoeg windstil. Toen de avond viel, was het hopen was op een mooie kleuring in de lucht. Jammer genoeg ging dat vandaag niet gebeuren, zij het op een mager zeempje roze na. Op de centrale Charles de Gaulle brug staan grote beelden van Saxofoons opgesteld. In Dinant stond namelijk de wieg van de meneer Sax, de enige echte uitvinder van het betreffende blaasinstrument.

Tekenend voor het markante stadsaanzicht is de de kathedraal, genaamd de . Dit is toch wel het meest in het oog springende gebouw van de stad. Toen eenmaal de straatverlichting aan sprong, werd het klassieke aanzicht op de oostkade nog mooier. Door een spotlamp werd de ruige rotswand waarop de citadel is gevestigd nog eens extra geaccentueerd. De foto waarop ik vorig jaar had gehoopt, kon ik nu maken. Met tien seconden sluitertijd vanaf een statief moest het lukken.  Met een voldaan gevoel zocht ik mijn hotelkamer op en dacht alvast aan het leuke vooruitzicht van morgen.

Semois

Toen de wekker ging was het buiten nog pikkedonker. Gelukkig maar want het was nog een dikke veertig minuten rijden naar de plek vanwaar ik de zonsopkomst wilde vastleggen. Aan de horizon was al een veelbelovende roze-paarse gloed te herkennen. Als het even meezat, kon dit wel eens een hele mooie ochtend worden!

Op de parkeerplaats in het piepkleine dorpje Botassart bleek dat de roze lucht plaats had gemaakt voor een dikke mistdeken. Ik wist niet precies of ik hier nou blij mee moest zijn, of dat mij een kleurrijke zonsopkomst door de neus werd geboord. Wat in ieder geval al snel duidelijk werd, was dat mijn geplande fotomotief, de Tombeau du Géant, zich hoogstwaarschijnlijk niet heel snel zou laten zien.

In de verte staken slechts enkele boomtoppen boven de mistdeken uit. De roze gloed van zojuist was compleet verdwenen. Toen de situatie niet leek te veranderen, besloot ik van strategie te wisselen. Eerst maar eens de drone de lucht in sturen. Toen de drone een hoogte van veertig meter had bereikt, verhulde de display het aanblik waarop ik had gehoopt. Een prachtig wolkendek dat de vallei volledig bedekte.

Extra mooi was dat de intense kleuren van de zonsopkomst nu ook weer zichtbaar werden. Na de nodige foto’s en videobeelden liet ik het drone weer door de mist naar beneden dalen en vond ik het geen slecht idee om de mist eens van dichtbij te gaan bekijken. Dit betekende dat ik richting de rivier moest afdalen.

Het was een doordeweekse dag en bovendien nog erg vroeg dus ik was niet erg verrast dat ik vanochtend de enige wandelaar in het bos was. De stilte zorgde voor een extra magische sfeer in het in ochtendnevel gehulde bos. Enkele bosfoto’s later naderde ik een geheimzinnig uitziend huis genaamd de Moulin du Rivage dat zich direct aan de oever van de Semois bevond. Langs de rivier leidde een wandelpad richting de opvallende Passerelle du Moulin de l’Epine, een houten voetgangersbrug die naar de andere oever van de Semois leidt.

De stilte zorgde voor een extra magische sfeer in het in ochtendnevel gehulde bos.

Nadat de laatste mistflarden waren opgetrokken en het zonnetje vrij baan kreeg, werd het tijd om terug te wandelen. Het kostte een paar zweetdruppeltjes voordat ik was teruggekeerd bij het uitzichtpunt van le Tombeau du Géant. Eenmaal boven zag ik dat de mist uit de vallei was opgetrokken waardoor de baan van de Semois nu perfect te zien was. 

Durbuy en de Ourthe

Het kleinste stadje van België is een echte toeristische trekpleister. Hoewel het inwoneraantal van de omliggende deelgemeenten 11.000 telt, wonen slechts 400 hiervan in de oude, historische stadskern. Het mag dan misschien het kleinste stadje zijn, uitgestorven is het zeker niet. In het straatbeeld, dat wordt gedomineerd door voornamelijk restaurantjes en boetiekjes, wemelt het van de toeristen.

Begrijpelijk, want Durbuy blinkt uit in knusse steegjes en charmante huisjes. Vanaf de brug over de Ourthe heb je mooi uitzicht op het kasteel van Durbuy. Als je je omdraait zie je een andere eyecatcher; de Falize-rots. Deze merkwaardige rots is niet alleen het hoogste punt van Durbuy, maar ook zeker de oudste. Recente onderzoeken hebben uitgewezen dat het gesteente maar liefst 300 miljoen (!) jaar oud is. 

Ik liet het bedrijvige stadje achter mij en besloot een compleet ander deel van de Ourthe te bezoeken. Le Hérou is van bovenaf enigszins vergelijkbaar met Le Tombeau du Géant. Ook hier meandert de rivier zich langs uitgesleten rotswanden door het landschap. De rotsen van Le Hérou zijn echter net wat steiler en grilliger.

Vanaf de parkeerplaats bij het verlaten hotel Belvedère liep ik richting het bos waar je al snel de optie krijgt om rechtdoor naar beneden te lopen, of om links aan te houden. Langs een veel smaller pad dat direct langs de rotswand loopt. Ik koos voor de laatstgenoemde optie en kreeg hier geen spijt van! Het uitzicht op de Ourthe liet niet lang op zich wachten.

Op sommige plekken was het eventjes goed uitkijken en voorzichtig lopen, maar je hoeft gelukkig nergens heldencapriolen uit te halen. Toen het pad niet verder leek te gaan, sloeg ik een stijl naar beneden lopend zijpaadje in. Onder aan het pad arriveerde ik bij de oever van de Ourthe en liep ik vervolgens in een lus weer terug omhoog. Wat een fantastische natuur is dit toch!

Hoge Venen

Als toetje van mijn reis door de Belgische Ardennen stond een bezoek aan de Hoge Venen gepland. Diegenen die hier al eens zijn geweest, weten dat dit een heel groot en uitgestrekt natuurgebied is en dat je dit niet zomaar even binnen een dag bekijkt. Het ligt er ook een beetje aan wat je precies wilt bekijken. Ga je voor bos? Wellicht is een wandeling langs de riviertjes La Hoëgne of La Statte bij Solwaster dan een hele goede optie.

Het hoogste punt van de Hoge Venen en trouwens van heel België met 692 meter is de Signal de Botrange.

Omdat ik al een zeer geslaagde wandeling bij de Ninglinspo had beleefd, koos ik vandaag voor een wijds landschap met hopelijk een mooie zonsondergang. Het hoogste punt van de Hoge Venen en trouwens van heel België met 692 meter is de Signal de Botrange. Hier liet ik de auto achter om mijn weg te voet te vervolgen.

Mijn plan de campagne was om de geheimzinnige kale bomen van Noir Flohay te vinden. Deze bomen zijn de laatste overblijfselen van een bosbrand in de jaren ‘70 van de vorige eeuw en vormen geheel terecht een bekend fotomotief onder de landschapsfotografen. Het duurde niet lang voordat ik de witte boomskeletten aan de horizon zag staan.

Na een tijdje over het vlonderpad te hebben gewandeld, zag ik een soort plateau dat leek op een afstapje. Het zou zomaar kunnen dat dit de route naar Noir Flohay was. Op de drassige grond vervolgde ik voorzichtig mijn wandeling naar (hopelijk) de kale bomen. Niet lang daarna bleek dat ik goed had gegokt. Ik liep nu recht op een groep bomen af.  

Blijkbaar was dit een veelbezochte plek, want er hing een bordje aan één van bomen waarop af te lezen was dat je bomen niet mocht aanraken. De lucht was die middag bijzonder mooi. Wolkenpartijen en een felle zon wisselden elkaar af. De kans op een goede zonsondergang behoorde zeker tot de mogelijkheden. De minuten tikten langzaam weg toen ik in de verte een onheilspellend galmend geluid hoorde … onweer!

Dat dit niet de beste plek was om je tijdens een onweersbui te begeven was duidelijk. Het was een enorm open gebied en er was nergens beschutting. Ik koos eieren voor mijn geld en besloot terug te lopen naar de auto. Toch wel de meest verstandige keuze. Zoals je kon verwachten nam onderweg terug het gedonder af en leek de onweersbui langs het gebied heen te trekken.

Hoewel ik niet meer bij de kale bomen stond, was het vlonderpad natuurlijk ook een mooie plek om wat foto’s van de inmiddels waanzinnig mooi gekleurde lucht te schieten. Al met al concludeerde ik dat het een hele mooie afsluiter was van mijn zomers uitstapje naar Wallonië. Wil je meer foto’s zien? Bekijk dan ook eens dit artikel op OutdoorDichtbij.

Wil jij ook een trip maken naar de Belgische Ardennen? Veel informatie en reistips vind je op walloniebelgietoerisme.be/nl/